اولین مرحله : غیرت زدایی است، در این مرحله تبری را از بین می برند. ابتدا یک هجوم سنگین شروع می شود در مورد تعصب و غیرت نسبت به احکامی از اسلام ، نسبت به سنت، نسبت به ملیت و کشور، میگویند که این تعصب ها جاهلانه است، مربوط به گذشته است، فرد آزاد اندیش تعصب ندارد، نسبت به شخص ولی فقیه که نباید تعصب داشت، از همه کارهای او که نباید دفاع کرد، امام خمینی فرق می کرد، بعدا کم کم همین قضیه نسبت به امام .ره.، که بله امام هم اشتباهاتی داشت. بعدا کم کم مطرح می کنند امام معصوم به جا اما اصل ولایت فقیه چرا؟بعد کم کم نسبت به امام معصوم و بعد پیامبر و الی آخر. اول می آیند این قلعه محکم تعصب دینی که با غیرت حفظ میشود را می شکنند. وقتی غیرت رفت ، حب بی حصار و بی دفاع می شود.
مرحله دوم: تکثر در محبت(ایجاد مراجع متعدد برای حب و بغض) در عرض محبت اصلی، محبت ها و بغض های فرعی ایجاد می کنند یا انسان در خود ایجاد می کند «مودتی خالصه لکم» از بین میرود. شریک در محبت و بغض الهی و اولیای او ایجاد می کنند.
مرحله سوم: حب زدایی است، شروع می کنند به بیان ضعف ها، تشکیک در فضایل، خوب اگر هر روز از کسی پیش شما بد بگویند...
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی ز بامی که برخاست مشکل نشیند
مرحله چهارم : ایجاد بغض است، یعنی عکس آن مسیر به طور همزمان اجرا می شود، ابتدا نسبت به باطل بغض زدایی می کنند، بعد ایجاد محبت به باطل و در نهایت ایجاد تعصب به آن. این نوع دیگری از بنیان گذاری(اسست اساس الظلم و الجور) است.
بررسی عقلانی و نتیجه عقلی این را میگوید که باید حب و بغض، مدیریت و اصلاح شود و در جای خود قرار گیرد.اکنون زیارت عاشورا همین کار را می کند. یعنی حب و بغض را اصلاح می کند. ببینید چقدر سلام و موالات و نیز چقدر لعن و برائت، در ابتدا نسبت به مرجع اصلی حب یعنی امامت و پس از آن نسبتبه تعیین دوست و دشمن است.پس به غیر از توجیه اهمیت تولی و تبری و.. حب و بغض را در جای خود قرار می دهد و از انحراف آن جلوگیری می کند.
زیارت عاشورا می آموزدکه حب و بغض شخصی را باید به کنار گذاشت و حب و بغض اعتقادی را
جایگزین آن کرد. می آموزد که شیعه نباید با کسی دشمنی شخصی داشته باشد.
منبع: تبیین «جنگ نرم»و رابطه آن با «جنگ سخت» در زیارت عاشورا، متن سخنرانی دکتر علی اکبر احمدیان